Season 1, Episode 13, "The Wheel"

Written by: Matthew Weiner
Directed by: Matthew Weiner

Ο Don επανεκτιμά την οικογενειακή του ζωή, ακριβώς τη στιγμή που η Betty ανακαλύπτει τα μυστικά που της έκρυβε. Η Peggy έχει τη μεγαλύτερη επαγγελματική της ευκαιρία, μέχρι που της συμβαίνει κάτι που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα.

______________________________________________________

ΟΚ, τι ακριβώς συνέβη στην παρουσίαση του pitch της Kodak? Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν σχεδόν μου έφερε δάκρυα στα μάτια, και αποτέλεσε συνεπέστατη κορύφωση για μια σεζόν της οποίας μια εκ των κεντρικών θεματικών ήταν η παραμέληση της οικογένειας του Don εις βάρος κάθε απίθανου λόγου. Η αυτοκτονία του Adam σίγουρα έπαιξε το ρόλο της, η φυγή της Rachel επίσης, και δε μου ήταν σαφές αν τα λόγια της Betty έφτασαν μέσω του ψυχιάτρου στα αυτιά του άντρα της, αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχει κάτι θεμελιωδώς σπαρακτικό στην απογοήτευση αυτού του ανθρώπου όταν επιστρέφει σπίτι του, αποφασισμένος για μια φορά να τιμήσει την οικογένειά του, μόνο για να διαπιστώσει οτι δεν τους έχει προλάβει εκεί.

Η προαγωγή του Don και αυτό το δραματικό χάσμα που δημιουργείται σε αυτό το φινάλε πιθανότατα θα αποτελέσουν θεμέλια μιας μη αναστρέψιμης κατάστασης, στην πορεία του προς το να γίνει ένας ακόμα Duck. Αυτός, χωρισμένος και με καταχρήσεις να τον βαραίνουν, επιχειρεί νέο ξεκίνημα στην Sterling-Cooper έχοντας όλο το προσωπικό να τον κουτσομπολεύει γιατί κανείς ακόμα δεν συνειδητοποιεί πως βλέπει απλώς το μελλοντικό του εαυτό. Κι έτσι ο Duck σφίγγει τα δόντια, δουλεύει σκληρά, πετυχαίνει άμεσες νίκες χάρη στα κίνητρα που έδωσε στους συνεργάτες του, και αρνήθηκε να τις γιορτάσει. Το μάτι του γυαλίζει, και αυτό μπορεί να κάνει τους γύρω του είτε καλύτερους, είτε να τους οδηγήσει στην καταστροφή. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η αλλαγή φρουράς με τον Duck να αντικαθιστά τον Roger Sterling, θα δώσει ώθηση για τη δεύτερη σεζόν. (Και αφού έπρεπε να φύγει ο John Slattery από τη σειρά, τουλάχιστον αντικαταστάθηκε από έναν άλλο εξαιρετικό Desperate House-husband, τον Paul Moses, που εδώ είναι εκπληκτικός.)

Αυτό που θέλω πολύ να δω στο μέλλον, είναι πώς ακριβώς θα προσαρμοστεί ο Duck στη νέα εποχή, κάτι στο οποίο δείχνουν να δυσκολεύονται τα άλλα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας. Δε λέω πως δεν το αξίζει (γιατί είναι ένα κακότροπο κάθαρμα), αλλά αρκετές από τις ιδέες του Pete έδειχναν προς τη σωστή κατεύθυνση της πολιτιστικής αλλαγής της αμερικάνικης κοινωνίας, και όποτε τις έθετε στο τραπέζι, ο Cooper τις απέρριπτε ειρωνικά. Μιλώντας για ειρωνία, πόσο ξεκαρδιστικό ήταν το ύφος του Don όταν ο Pete ανακοίνωσε περιχαρής το δώρο του Cooper? Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας έκανε ένα in-joke με τον συναίτερό του χωρίς ο άμεσα ενδιαφερόμενος να έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει: ο νεποτισμός που ο Cooper τόσο απεχθάνεται φέρνει στον Pete από το πουθενά ένα μεγάλο άνοιγμα στη δουλειά του, κι έτσι φυσικά του χαρίζει... το "Atlas Shrugged" της Ayn Rand, για τη θέση της οποίας στη σειρά τα είπαμε αναλυτικότερα τις περασμένες εβδομάδες.

Αν όμως ο Cooper κρατάει στάση υπομονής απέναντι στη μικρή νυφίτσα, ο Don μάλλον υπέμεινε αρκετά, καθώς ρεζιλεύει τον Pete αναθέτοντας τον λογαριασμό του στην άπειρη -και γυναίκα!- γραμματέα του, και το κάνει όσο πιο δημόσια θα ήταν δυνατόν να συμβεί. Η Peggy, που ξεκάθαρα πλέον αποκαλύπτεται από τον Weiner ως ο δεύτερος πόλος στην ηθογραφία που είναι το "Mad Men", φαίνεται να είναι και το πρόσωπο που αφουγκράζεται τον παλμό της κοινωνίας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα αυτή τη στιγμή. Ο alpha male συντηρητισμός βρίσκεται απέναντι στον προοδευτισμό του προ-φεμινισμού, σε μια θεματική που παρακαλεί να εξερευνηθεί διεξοδικά στις επόμενες σεζόν της σειράς.

Υπό αυτή την οπτική, η εγκυμοσύνη της Peggy όχι απλώς είναι καλοδεχούμενη ως ιστορία, αλλά και απαραίτητη στα πλαίσια της ανόδου μιας εργαζόμενης γυναίκας σε μια εχθρική εποχή. Από τον τρόπο που απέστρεψε το βλέμμα της όταν αντίκρυσε το παιδί της, θα θεωρήσω δεδομένο πως το έδωσε κατόπιν για υιοθεσία, και αν ο Weiner τηρήσει το αρχικό του σχέδιο για τη σειρά (κάθε σεζόν θα λαμβάνει χώρα δυο χρόνια μετά την προηγούμενη) τότε περιμένω πώς και πώς την αναπόφευκτη επανένωση. Ο καρπός του παράνομου έρωτά της με τον Pete θα εξελιχθεί άραγε σε ένα νέο Dick/Don ή μήπως η απόφασή της θα είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στη σύντομη ζωή του μικρού?

Και καθώς όλα αυτά συμβαίνουν στη δουλειά, τι κάνει η οικογένεια? Ο Don ξεκάθαρα επέλεξε κατ'επανάληψη οτιδήποτε δεν αφορούσε το σπίτι του, και τώρα ήρθε η ώρα να το πληρώσει. Βασίστηκε φυσικά στο οτι είχε παντρευτεί πρακτικά ένα 12χρονο, αλλά η Betty που παντρεύτηκε δεν είναι η ίδια Betty που σηκώθηκε και τα μάζεψε σε αυτό το επεισόδιο. Η ζωή της ήταν τόσο άδεια, που μια αφορμή θα αρκούσε, και ο τρόπος με τον οποίο η φίλη της (η νέα μου τηλε-λατρεία, η Anne Dudek από το "House") θεώρησε απόλυτα φυσιολογικά πως γνωρίζει για τις απιστίες του Don άνοιξε το κουτάκι με όλες τις ενήλικες, άβολες σκέψεις.

Έψαξε γράμματα, πήρε τηλέφωνα, και σε μια φανταστική συμβολική σκηνή, ανοίγεται -οf all people- στο creepy γειτονόπουλο, τον Glenn. Καθώς το 12χρονο μέσα της εξιλεώνεται μιλώντας σε ένα συνομήλικό του (αντί να προσπαθεί εναγωνίως να τα βγάλει πέρα με τις ώριμες γειτόνισσες, σαν τη μητέρα του Glenn καλή ώρα, την οποία η Betty ως αυθεντικό ανώριμο παιδάκι είχε χαστουκίσει στο σούπερ-μάρκετ), μια αναγεννημένη Betty αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της.

Παρουσιάζοντας ανεπανάληπτο self-awareness, ξεφουρνίζει στον ψυχίατρό της όλα όσα εκείνος νόμιζε πως ήταν ανίκανη να καταλάβει για τον εαυτό της και την οικογένειά της, στέλντοντας ταυτόχρονα ένα έμμεσο μήνυμα στον άντρα της. Η συγχρονισμένη εκδίκηση που πήρε από τους δύο controlling άντρες σχηματίζει μια σκηνή τόσο αναπάντεχα έντονη που σχεδόν συναγωνίζεται την έκρηξη δυναμισμού της Peggy κατά τη διάρκεια της πραγματοποίησης του σποτ για το Relaxisizer ή όπως τελικά αποκάλεσαν τον, ερμ, αδυνατιστικό δονητή.

Κι ενώ η μεν Betty το πιθανότερο είναι είτε να επιστρέψει στον Don, είτε να βρει μια ελαφρώς βελτιωμένη εκδοχή του και να συνεχίσει τη ζωή της (γιατί όπως μας δίδαξε και το "Sopranos", οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, όχι πραγματικά), η Peggy μας έχει παρουσιάσει μόλις μερικές πρώτες ματιές στον πραγματικό εαυτό της. Η αντίθεση μεταξύ τους, η καρδιά όλου του show. Γιατί, αλήθεια, ποιος τρόπος είναι καλύτερος για να υπογραμμιστεί η πολιτιστική μεταβολή που επιτελέστηκε τη δεκαετία του '60 στην Αμερική, από την άνοδο του φεμινισμού?

Κάτι μου λέει πως ακόμα δεν έχουμε δει τα καλύτερα από αυτή την εκπληκτική νέα σειρά, ειδικά αν ο δημιουργός Matthew Weiner παραμείνει συνεπής στο αρχικό του πλάνο και πραγματοποιήσει το χρονικό άλμα των δύο ετών. Το κομμάτι που κλείνει τη σεζόν μοιάζει μάλιστα να υπονοεί κάτι τέτοιο, κάνοντας πλέον 3 τα μεγαλειώδη season finale της τρέχουσας σεζόν που χρησιμοποιούν τη μουσική του Bob Dylan. ("Battlestar Galactica", "John From Cincinnati" τα άλλα δύο.) Σε κάθε περίπτωση, μέσα από ένα 2008 που θα μας φέρει τις τελευταίες σεζόν για "Wire", "Battlestar Galactica" και "Shield", είμαι εξίσου ανυπόμονος και για τα νέα επεισόδια "Mad Men", μια σειρά που με την ολοκλήρωση της θαυμαστής πρώτης σεζόν της αφήνει πίσω της ένα υπόλοιπο φθινοπωρινής σεζόν να μοιάζει πλέον αποκαρδιωτικά φτωχό.

I'm already counting the days.