Season 1, Episode 7, "Red in the Face"

Written by: Bridget Bedard
Directed by: Tim Hunter

Ο Roger συνεχίζει τις καταχρήσεις δημιουργώντας προβλήματα στον εαυτό του και τη σχέση του με τον Don. O Pete εξακολουθεί να υποσκελίζεται από τη γυναίκα του.

______________________________________________________

Μικρές λεπτομέρειες είναι που βασικά δε με άφησαν να απολαύσω το επεισόδιο όσο θα ήθελα (και θα έρθω στις πολλές εξαιρετικές του στιγμές αμέσως) όπως ας πούμε το φινάλε. Εκτός του ότι φοβόμουν σε όλη τη διάρκεια πως ο Roger θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε αυτές τις σκάλες (βοηθά και η αναφορά στον Slattery ως "Special Guest Star" που με υποψιάζει πως ίσως είναι expendable ως χαρακτήρας), βρήκα την όλη ιδέα του Don πανηγυρικά out of character. Πότε έχουμε δει ως τώρα στη σειρά μια τέτοια επίδειξη κρύας υπολογιστικής σκέψης από τον Don όταν εκνευρίζεται? Είναι γενικά πιο ανοιχτό βιβλίο και από τη γυναίκα του, στην οποία θα επιστρέψω σε λίγο.)

Ο Roger, ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του show, χάρη σε αυτή τη σκηνή πιθανώς υποβιβάζεται στην άκρη ενός κολεγιακού αστείου. Μπορώ να φανταστώ τον Weiner να γελάει καθώς ενέκρινε αυτό το κλείσιμο, αλλά μήπως έκανε τον Roger αυτό ακριβώς-- για γέλια? Έναν αδύναμο μεθύστακα με λανθασμένη αίσθηση κατοχής, και αδυναμία διαχείρισης αυτής? Κι αν ο φανταστικός John Slattery δε θα αφήσει ποτέ το χαρακτήρα του να γίνει κάτι λιγότερο από συναρπστικός, η Elizabeth Moss με απογοητεύει. Ειλικρινά, ο χαρακτήρας της είναι ο μόνος που αδυνατώ να διαβάσω στη σειρά, σχετικά με το τι είναι αυτό που την κινεί, τι είναι αυτό που τη συναρπάζει. Και δε νομίζω αυτό να συμβαίνει εκ προθέσεως-- ο Weiner έχει πλέον ανοίξει τα χαρτιά του για όλους τους κεντρικούς χαρακτήρες, και σε αυτό το σημείο πιστεύω θα έπρεπε να νιώθουμε πως γνωρίζουμε την Peggy. Εγώ δε νιώθω έτσι.

Ακριβώς στη μέση της πρώτης σεζόν, πλέον, δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για το πού βαδίζουμε. Φυσικά εδώ θα είμαι για να το ανακαλύψω, αλλά αν subtextually η σειρά εκφράζει την αλλαγή φρουράς στην αμερικάνικη κοινωνία (δείτε πώς ο γερασμένος Cooper ειρωνεύεται το νεαρό Pete, όταν αυτός ενθουσιάζεται με τον Elvis και τον JFK, ξεκάθαρα σύμβολα ενός νέου κόσμου), τότε το ίδιο το text ποιο είναι? Ακόμα και στο ελλειπτικό "John From Cincinnati" είχαμε έναν χαλαρό αφηγηματικό ιστό, αλλά το "Mad Men" συνεχίζει να μοιάζει μια σειρά από βινιέτες που της δίνουν έναν σχεδόν ανεκδοτολογικό χαρακτήρα ο οποίος, ειλικρινά, νιώθω οτι την υποβαθμίζει.

Ξεχωριστά η κάθε μία από αυτές συνεχίζει να είναι υποδειγματική, βέβαια. Πάρτε τη Betty, με τον ψυχίατρο να συνεχίζει στεγνά να τη δίνει στον Don, και παράλληλα να μας προσφέρει το "επίσημο" viewpoint της σειράς-- η Betty είναι ακόμα παιδί. Αυτό βάζει σε ένα πιο ενδιαφέρον context την αρκούντως creepy σκηνή της με τον μικρό Glenn ("...or Glenda") και κυρίως στηρίζει τη φανταστική αντίδραση με το χαστούκι.

Δεν είναι πάντως τολμηρό, όσο και ενδιαφέρον, το οτι ο Weiner επιλέγει συνειδητά ως Φωνή Λογικής μια φιγούρα που στα μάτια του κοινού είναι ξεκάθαρα στη λάθος θέση, ηθικά? Στους "Sopranos", η Dr. Melfi έτσι όπως ποτέ δεν έπαιρνε θέση και ποτέ δεν ενεργούσε στα πλαίσια της υπόλοιπης σειράς, έμοιαζε λίγο-πολύ με τη φωνή του δημιουργού. Δεν κρίναμε αυτή, γιατί ουσιαστικά δεν ήταν εκεί-- κρίναμε αυτά που έλεγε, αφού τα δεχόμασταν ως Αλήθεια. Εδώ όμως, ο Weiner φροντίζει να βρωμίσει το χαρακτήρα πριν καν μας τον συστήσει. Ο ψυχολόγος της Betty είναι ένα (ακόμα) σωβινιστικό γουρούνι που καταπατά κάθε θεμελιώδη έννοια προσωπικού απορρήτου. Έχει ήδη πράξει, συνεπώς το κοινό ήδη τον κρίνει. Και μετά καλούμαστε να κρίνουμε και τις εκτιμήσεις του, όχι πλέον ως αλήθειες από ένα ανώτερο πλάσμα, αλλά ως απόψεις ενός ακόμα προβληματικού ζωντανού χαρακτήρα. Έχω εκφράσει ξανά στο παρελθόν πόσο μεγάλο πρόβλημα έχω με την παρουσία ψυχολόγων σε σειρές, γιατί τείνουν να δίνουν απαντήσεις σε θεματικές που ο θεατής καλείται να ερμηνεύσει με τον τρόπο του. Εδώ όμως ο Weiner πετυχαίνει να προσφέρει μια επαγγελματική ματιά στον χαρακτήρα της Betty, δίχως όμως την ίδια στιγμή να μοιάζει με υπαγόρευση. Εύγε.

Αν όμως ήθελα να διαλέξω την αγαπημένη μου στιγμή του επεισοδίου, αναπάντεχα αυτή θα ήταν η μοναδική (και off screen) παρουσία της κυρίας Campbell. Η γυναίκα του Pete συνεχίζει να του πετσοκόβει την περηφάνεια του, έχοντάς τον μετατρέψει σε μια ζαρωμένη σκοτεινή φιγούρα στη γωνία, με τα χέρια ακουμπημένα πάνω στα γόνατα, ιδρωμένος, και αμίλητος καθώς δέχεται ένα ακόμα σετ διαταγών. Η παρουσία της γυναίκας του μόνο μέσω της φωνής της, την μετέτρεψε σε κάποιου είδους ανώτερο ον το οποίο ο Pete απλά δεν δύναται να κοντράρει. Και τι να κάνει? Υπακούει. Μόνη δίοδος, τα σαχλά και απεγνωσμένα αστεία που τον βλέπουμε να κάνει εις βάρος κάθε θηλυκού της σειράς από τον πιλότο. Φανταστικό.