Season 1, Episode 4, "New Amsterdam"

Written by: Lisa Albert
Directed by: Tim Hunter

Ο Don τιμωρεί τον Pete όταν αυτός ξεπερνάει τα όρια. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε την οικογένεια του νεαρού κυρίου Campbell.

______________________________________________________

Το πορτρέτο του Pete που μας παρουσιάζει αυτό το επεισόδιο δεν έχει τον παράγοντα εντυπωσιασμό όπως ο πιλότος, αλλά στα πλαίσια της σειράς ενδέχεται να αποδειχτεί το σημαντικότερο επεισόδιο-- είναι σίγουρα το προσωπικό μου αγαπημένο για την ώρα. Δεν είναι οτι βλέποντάς το συμπαθώ πλέον τον Pete, αυτό το μικρό καθαρματάκι που είναι έτοιμο να πατήσει επί πτωμάτων για να ανέβει θέσεις στην εταιρεία γρηγορότερα από όσο του έρχονται ιδέες. Αλλά τουλάχιστον τώρα τον καταλαβαίνω, έστω.

Πρέπει να δώσει κανείς έξτρα πόντους στον Matthew Weiner διότι αυτά τα οδυνηρά πορτρέτα των χαρακτήρων που σιγά-σιγά παρουσιάζει, καταφέρνουν και εστιάζουν το κάθε ένα σε μια διαφορετική πτυχή του πώς μπορεί η κοινωνία και οι ετικέτες της να φέρουν τη δυστυχία σε ένα μέλος της. Έτσι, ο τρόπος με τον οποίο είναι παγιδευμένος ο Pete διαφέρει απόλυτα από εκείνον του Don. (και παρεμπιπτόντως, είμαι περίεργος να δω αν θα δούμε κάποιο ανάλογο spotlight στον Salvatore, που παραμένει με διαφορά η μεγαλύτερή μου ενόχληση στη σειρά, για την ώρα.) Εκεί που ο Don τα έχει όλα, αλλά νιώθει τόσο άδειος και ανικανοποίητος που δε θέλει και δεν περιμένει απολύτως τίποτα, ο Pete είναι ο πιτσιρικάς που βρέθηκε για πρώτη φορά στο πάρτι με όλα τα κουλ παιδιά του σχολείου-- αλλά αυτό που δεν ξέρει είναι οτι βρέθηκε εκεί μόνο επειδή η μητέρα του είχε πάρει τηλέφωνο και το είχε απαιτήσει. Η κατάρα του ονόματος και της κληρονομιάς που είναι ταυτόχρονα πασπαρτού αλλά και βάρος ασήκωτο, είναι μια θεματική άχρονη. Οι Petes ήταν relevant στα '70s, είναι relevant και τη στιγμή που μιλάμε.

Όχι οτι αυτά που γνωρίζει όμως ο Pete τον κάνουν να αισθάνεται καθόλου καλύτερα. Ο πατέρας του είναι ένα κομπλεξικό αρχίδι που κάνει τον Christian Sheppard να μοιάζει με τον Sandy Cohen. Έχοντας ακόμη απωθημένο το οτι ζει μια πλούσια ζωή την οποία -αισθάνεται πως- δεν αξίζει, αρνείται να αναγνωρίσει στον γιο του τα όσα έχει καταφέρει ως σήμερα. Στο μυαλό του, επιτυχία είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, και ο Pete δεν είναι αυτό. “We gave you everything. We gave you your name. What have you done with it?” λέει στον γιο του, στην πιο συνταρακτική ατάκα του επεισοδίου. Αυτό όμως που δεν του ομολογεί με την ίδια ευκολία, είναι η προέλευση αυτών των καταπιεσμένων συναισθημάτων, το πώς αφού ο ίδιος δεν κατάφερε να χτίσει την περουσία που τώρα διαχειρίζεται, πρέπει να το κάνει ο γιος του.

Και σα να μην έφτανε στον Pete η πλήρης απουσία μιας φυσιολογικής πατρικής φιγούρας (εξ ου και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον Don?) έχει παντρευτεί μια καταπιεστική και κακομαθημένη πλούσια κόρη, πιθανώς στο δρόμο της πλήρους μεταμόρφωσης στον πατέρα του. "Αμαρτίες γονέων...": ο Μatthew Weiner έχει μαθητεύσει δίπλα στον David Chase όσο έγραφε στους "Sopranos", και οι επιρροές κάνουν τώρα ξεκάθαρα την εμφάνισή τους. Αν υπήρχε ένα show που έδειχνε ξεκάθαρα και επίπονα πως όλοι είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε οι γονείς μας, ήταν το αριστούργημα του ΗΒΟ.

Υπήρχαν κι άλλα στοιχεία του επεισοδίου που με ικανοποίησαν πλήρως (η περίπου φιλία της Betty με τη χωρισμένη Helen, της οποίας τον γιο τον κόβω να μεγαλώνει και να γίνεται ο Crispin Glover, ο τρόπος με τον οποίο ο Roger έκανε τον Pete να νομίσει πως ο Don έσωσε τη δουλειά του, ο φανταστικός μονόλογος του John Slattery καθώς εξηγούσε την σχεδόν ερωτική σχέση του Roger με το ποτό) αλλά αυτό που κυρίως κρατάω είναι, μη γελιόμαστε, η περιήγησή μας στην ψυχή του Pete Campbell. Βοηθούμενος από μια ερμηνεία-έκπληξη από τον Vincent Kartheiser (ποιος να το έλεγε όταν μας ενοχλούσε ως Connor στο "Angel") στα μάτια και τις εκφράσεις του οποίου τρέχουν χίλια συναισθήματα όταν του δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσει τις ιδέες του, αλλά ένα και μοναδικό όταν αντιμετωπίζει τον πατέρα του ή τη γυναίκα του, (απογοήτευση και παραίτηση, αντίστοιχα) η σεναριογράφος Lisa Albert παρέδωσε την πρώτη σπουδαία τηλεοπτική ώρα της σεζόν που να μην έχει γραφτεί από τον David Milch.