Season 1, Episode 3, "Marriage of Figaro"

Written by: Tom Palmer
Directed by: Ed Bianchi

Ο Don αποκαλύπτεται στη Rachel, την ώρα που η κόρη του έχει γενέθλια. Στο μεταξύ, έχει μια ενδιαφέρουσα συνάντηση καθώς επιβαίνει το τραίνο από τη δουλειά του.

______________________________________________________

Πρόκειται για το λιγότερο αγαπημένο μου επεισόδιο ως τώρα, αν και από τη μέση και μετά όταν το σκηνικό μεταφέρεται από το γραφείο στο πάρτυ γενεθλίων της κόρης του Don, ανεβαίνει στα γνωστά επίπεδα της επώδυνης καταγραφής ενός χαρακτήρα παγιδευμένου σε λάθος εποχή. Ο Don λίγο πριν το τέλος, αδυνατεί να βγει από το αυτοκίνητό του και να επιστρέψει στο πάρτυ, καθώς νιώθει τον ανεξήγητο κλοιό να σφίγγει γύρω του. Νωρίτερα είχε δεχτεί την απόρριψη της Rachel (η οποία δεν έδειξε την ίδια προθυμία να μεταλλαχθεί σε μια άλλη Midge για χάρη του) και στην αρχή του επεισοδίου, στην κορυφαία σεκάνς του 40λέπτου, συναντά στο τρένο κάποιον που νομίζει πως τον γνωρίζει, και τον καλεί με λάθος όνομα. Αν δεν είναι αυτό ένα ιδιοφυές σχόλιο πάνω στην ύπαρξη ενός ανθρώπου που νιώθει πως ζει τη ζωή κάποιου άλλου, τότε δεν ξέρω τι είναι.

Την ίδια στιγμή όμως που η περσόνα του Don συνεχίζει να με συναρπάζει, αυτό που μπορώ να ξεχωρίσω ως μοναδικό ουσιαστικό πρόβλημα της σειράς άρχισε να γίνεται εμφανές. Αποτελεί μεν το "Mad Men" μια αποστομωτική καταγραφή της εποχής, και μέσω αυτής μετατρέπεται με το έντεχνο και υπόγειο γράψιμο σε ηθογραφικό σχόλιο συμπεριφορών αιώνιων, αλλά αυτό ως αποστολή θα όφειλε να στηρίζει μια γενικότερη κατεύθυνση που εδώ δεν υπάρχει-- ακόμα. Να το πω ξερά και μπακάλικα, η σειρά δεν έχει πλοκή. Και αυτό ακόμα δε με πειράζει, όσο υπάρχουν τόσες πτυχές ανεξερεύνητες, και δε νομίζω να αποτελέσει πρόβλημα σε αυτή τη σεζόν, αλλά το σημειώνω ως μοναδική μου ανησυχία.